به گزارش قدس آنلاین، هر یک از اسماء و کلماتی که از سوی خدای متعال بر موجودات و به خصوص بندگان خاص خدا گذاشته شده، حکمت و دلیلی دارد که اصل آن را باید در تفاسیر قرآن کریم و یا در حدیث و کلام اهل بیت علیهم السلام جستجو کنیم.

در این میان یکی از پیامبران بزرگ الهی، حضرت خضر علیه السلام است که به داشتن عمر بسیار طولانی مشهور است. چراکه آن حضرت پیامبران بسیاری را ملاقات کرده و در دوران ائمه اطهار علیهم السلام نیز زندگی کرده است و بنا بر احادیث، یکی از افرادی است که در کنار امام زمان عجل الله تعالی فرجه الشریف حضور خواهد داشت.

از حضرت خضر علیه السلام در قرآن کریم در ضمن ماجرای ملاقات حضرت موسی علیه السلام با آن حضرت یاد شده است، هرچند که خدای متعال نام آن حضرت را به طور دقیق عنوان نفرموده است اما مفسران قرآن کریم از قراین و احادیث ائمه اطهار علیهم السلام به این نتیجه رسیده‌اند که منظور، حضرت خضر علیه السلام است.

چنانکه خدای متعال در آیه ۶۵ سوره کهف می‌فرماید: «فَوَجَدا عَبْداً مِنْ عِبادِنا آتَیْناهُ رَحْمَةً مِنْ عِنْدِنا وَ عَلَّمْناهُ مِنْ لَدُنَّا عِلْماً» به این مفهوم که حضرت موسی و حضرت یوشع بن نون علیهما السلام بنده‌ای از بندگان ما را در آنجا یافتند که به او رحمت و لطف خاصی عطا کردیم و از نزد خود به او علم لدنّی آموختیم.

بر اساس روایت‌ها، حضرت خضر علیه السلام پیامبری از سوی خدای متعال بود که خداوند او را به سوی مردم قومش فرستاد. آن حضرت مردم را به یگانه‌پرستی و اقرار به نبوت انبیا علیهم السلام دعوت کرد.

اسم اصلی آن حضرت بالیا بوده که نسبت ایشان با چند واسطه به حضرت نوح علیه السلام می‌رسد؛ به این صورت که بالیا بن ملکان بن عابر بن ارفخشد بن سام بن نوح علیه السلام.

از نشانه‌ها و معجزه‌های حضرت خضر علیه السلام این بود که هر زمان بر زمین خشک و بی‌آب و گیاهی می‌ایستاد، فوراً چوب و خاک سبز می‌شدند و به همین دلیل آن حضرت را خضر نامیدند.

منابع:

    تفسیر المیزان؛ علامه طباطبایی

    تفسیر نمونه؛ آیت‌الله العظمی مکارم شیرازی

    علل الشرایع؛ ترجمه ذهنی تهرانی

منبع: تسنیم

انتهای پیام/